jueves, 19 de diciembre de 2013

Poesía en Imaxes : O Boneco de Neve (Raymond Redvers Brigss)






Na véspera de Nadal, James crea un boneco de neve que tomará vida durante a noite. James compartirá co seu novo amigo  a súa casa e o seu xardín. O home de neve, en agradecemento, invitará a James a facer unha máxica viaxe polas montañas, polo mar e por descoñecidas paisaxes. Nesta aventura atoparán amigos cos que compartirán inolvidables experiencias.   






The Snowman  ( O Boneco de neve ) é un fermoso relato ilustrado polo novelista inglés Raymond Redvers Brigss. Baseado neste relato fíxose unha curtametraxe que leva o mesmo título. Libro e filme  convertéronse nun clásico navideño no Reino Unido. A curtametraxe ( 27 m) foi merecedora dun Oscar. Se queredes vela completa pinchade no  enlace.   

http://youtu.be/GdYhvFEuJDc

Estou camiñando no aire é un dos temas musicais más coñecidos e fermosos do filme.




¡BO NADAL !


domingo, 24 de noviembre de 2013

Contra a violencia de xénero: Regras de xogo...







Regras de xogo para os homes que queiran amar a mulleres 


O home que me ame
deberá saber descorrer as cortinas da  pel,
encontrar a profundidade dos meus ollos
e coñecer o que aniña en min,
a anduriña transparente da tenrura.

 O home que me ame
no quererá posuirme como unha mercancía,
nin exhibirme como un trofeo de caza,
saberá estar a miña beira
co  mesmo amor
co que eu estarei a beira súa          

O amor do meu home
non coñecerá o medo á entrega,
nin temerá descubrirse ante a maxia do namoramento
nunha praza chea de multitudes.
Poderá gritar -quérote-
e facer rótulos no alto dos edificios
proclamando o seu  dereito a sentir
o máis fermoso e humano dos sentimentos.

 O home que me ame
fará poesía coa súa vida,
construindo cada día
coa mirada posta no futuro.
              
O amor do meu home
no lle fuxirá ás cociñas,
nin aos cueiros do fillo,
será coma un vento fresco
levándose entre nubes de soño e de pasado
as debilidades que, por séculos, nos mantiveron separados
como seres de distinta estatura.

O amor do meu home
non quererá rotularme e etiquetarme,
darame aire, espazo,
alimento para crecer e ser mellor,
coma unha Revolución
que fai de cada día
o comezo dunha nova vitoria

Gioconda Belli




Este Corpo é Meu. Non se Toca. Non se Viola. Non se mata. 



miércoles, 6 de noviembre de 2013

Julio Cortázar: Toco Tu Boca



Las palabras nunca alcanzan cuando lo que hay que decir desborda el alma.
 Julio Cortázar

Para escoitar e ler.  Dous recitados do poético texto Toco tu boca . Está tomado da novela Rayuela (Capítulo VII),  do escritor arxentino Julio Cortázar:  O primeiro na delicada voz de Gloria Román. O segundo, na voz do propio autor. Que os disfrutedes!




Toco tu boca, con un dedo todo el borde de tu boca, voy dibujándola como si saliera de mi mano, como si por primera vez tu boca se entreabriera, y me basta cerrar los ojos para deshacerlo todo y recomenzar, hago nacer cada vez la boca que deseo, la boca que mi mano elige y te dibuja en la cara, una boca elegida entre todas, con soberana libertad elegida por mí para dibujarla con mi mano en tu cara, y que por un azar que no busco comprender coincide exactamente con tu boca que sonríe por debajo de la que mi mano te dibuja.




Me miras, de cerca me miras, cada vez más de cerca y entonces jugamos al cíclope, nos miramos cada vez más cerca y los ojos se agrandan, se acercan entre sí, se superponen y los cíclopes se miran, respirando confundidos, las bocas se encuentran y luchan tibiamente, mordiéndose con los labios, apoyando apenas la lengua en los dientes, jugando en sus recintos, donde un aire pesado va y viene con un perfume viejo y un silencio. Entonces mis manos buscan hundirse en tu pelo, acariciar lentamente la profundidad de tu pelo mientras nos besamos como si tuviéramos la boca llena de flores o de peces, de movimientos vivos, de fragancia oscura. Y si nos mordemos el dolor es dulce, y si nos ahogamos en un breve y terrible absorber simultáneo del aliento, esa instantánea muerte es bella. Y hay una sola saliva y un solo sabor a fruta madura, y yo te siento temblar contra mí como una luna en el agua.





domingo, 20 de octubre de 2013

Poesía Para os Soños: Walt Whitman e Rob Gonsalves


"Pódese facer bela poesía sobre pequenas cousas"...

Aquí vós deixamos dúas mostras: 

O realismo máxico do pintor Rob Gonsalves e uns versos de Walt Whitman... 

E unha pregunta  ¿Que versos do poema de W. Whitman escollerías?






NON TE DETEÑAS

Non deixes que remate o día sen crecer un pouco,
sen ser feliz, sen aumentar os teus soños.
Non te deixes vencer polo desalento.
Non permitas que ninguén che quite o dereito a expresarte,
que é case un deber.

Non abandones as ansias de facer da túa vida algo extraordinario.
Non deixes de crer que as palabras e a poesía
si poden cambiar o mundo.
Pase o que pase a nosa esencia está intacta.
Somos seres cheos de paixón.
A vida é deserto e oasis.
Derrúbanos, máncanos,
ensínanos,
convértenos en protagonistas
da nosa propia historia.

Aínda que o vento sopre en contra,
a poderosa obra continúa:
Ti podes achegar unha estrofa.
Non deixes nunca de soñar,
porque en soños é libre o home.
Non caias no peor dos erros:
o silencio.
A maioría vive nun silencio espantoso.
Non te resignes.
Foxe.
"Emito os meus alaridos polos teitos deste mundo",
di o poeta.

Valora a beleza das cousas simples.
Pódese facer bela poesía sobre pequenas cousas,
pero non podemos remar en contra de nós mesmos.
Iso transforma a vida nun inferno.
Goza do pánico que che provoca
ter a vida por diante.
Vívea intensamente,
sen mediocridade.

Pensa que en ti está o futuro
e encara a tarefa con orgullo e sen medo.
Aprende dos que poidan ensinarte.
As experiencias dos que nos precederon
dos nosos "poetas mortos",
axúdanche a camiñar pola vida
A sociedade de hoxe somos nós:
Os "poetas vivos".
Non permitas que a vida che pase a ti sen que a vivas...

Walt Whitman



jueves, 17 de octubre de 2013

Día das Bibliotecas: Mafalda leva razón



Xograres@s inicia a súa andaina  no curso 2013-14 este 17 de outono,  Dia adicado as Bibliotecas Escolares. Agardamos as vosas colaboracións, as vosas propostas  os vosos comentarios....
  



A Biblioteca, Rob Gonsalves












Biblioteca, Rob Gonsalves



martes, 11 de junio de 2013

Eu de maior quero...


Eu de maior quero ser pequeno...

Estas palabras poderían ser o resumo da curtametraxe que segue. Ao protagonista deste vídeo non lle gusta o mundo dos maiores, non lle gusta ser "Borrego". A súa proposta parece máis poética.  Ollade o vídeo...   Que pensades vós?





No te salves

No te quedes inmóvil al borde del camino
no congeles el júbilo
no quieras con desgana
no te salves ahora ni nunca

no te salves no te llenes de calma
no reserves del mundo sólo un rincón tranquilo
no dejes caer los párpados pesados como juicios
no te quedes sin labios
no te duermas sin sueño
no te pienses sin sangre
no te juzgues sin tiempo

pero si pese a todo no puedes evitarlo
y congelas el júbilo
y quieres con desgana
y te salvas ahora
y te llenas de calma
y reservas del mundo sólo un rincón tranquilo
y dejas caer los párpados pesados como juicios

y te secas sin labios
y te duermes sin sueño
y te piensas sin sangre
y te juzgas sin tiempo
y te quedas inmóvil al borde del camino
y te salvas
entonces
no te quedes conmigo.

Mario Benedetti





jueves, 9 de mayo de 2013

Dereito a Educación II : Poesía Visual




                                                                      Miguel Jiménez






Anibal Ortipozo





J. Seafree









Agustín Calvo Galán










Antonio Monterroso










Dereito a educación, Aldana Seguro









CRC, Dereito a Soñar








Fundamento, Beatriz Ramírez 




Araceli Pancorbo










Hilda Paz



Teclado para niños pobres, Antonio Monterroso












Para elevarse: Educación pública y gratuita. Tomás Solari



                                           STOP LOMCE






miércoles, 8 de mayo de 2013

Dereito a educación: Carteis ,Viñetas, Poesía visual...













IES Joaquín Rodrigo



Poesía visual, Carlos de Gredos


Poesía visual, Emerenciano


Poesía visual, Araceli Pancorbo


Poesía Visual, Edu Barbero


Poesía visual, Elena Otxoa




Plataforma por la Defensa de la Escuela Pública 



EL ROTO



FORGES


STOP LOMCE:






sábado, 20 de abril de 2013

Chema Madoz





Chema Madoz non é só un fotógrafo excepcional, senón que tamén se pode considerar "poeta", ou mellor dito, poeta visual. Cada unha das súas fotografias desprende algún verso que te atrapa e te absorbe.
 Partindo da sinxela base da continuidade e de obxectos sinxelos, o madrileño Chema Madoz consegue efectos realmente hipnóticos.




As fotografias de Chema Madoz son sempre en branco e negro, e a súa traxectoria de máis de 30 anos viuse recompensada por importantes premios, entre os cales destacan o "Premio Nacional de Fotografía do 2000" e "Premio PhotoEspaña".
Recentemente publicou un libro cunha recopilación de máis de 300 fotografías, "Obras Maestras".
 A continuación tedes un vídeo  no cal se amosa unha  pequena parte do seu traballo. Esperamos que vos guste.




Traballo feito por Ana Mª Pérez  2º ESO B
                                                                                


jueves, 21 de marzo de 2013

Impresións da Visita dun Poeta





Entusiastas e detractores, de todo houbo...

Pero a visita de Miguel Ángel Curiel non deixou indiferente a ninguén.

"Sorprendente" para uns

"Absurda" para  outros

"Provocadora" para a maioría

Na xornada da mañá, Curiel entrou na aula mastigando unha mazá.
Logo abriu o seu paraugas e descalzou os zapatos...
O escenario resultou tan desconcertante como os seus comentarios e preguntas:

 -Escoitade o son da mazá. Cando a mordo é seco.  Pero na boca vólvese dondo, mol, tenro...

- ¿Qué son máis vellos os meus pés ou os meus zapatos?


-Escoitade o son da auga que discorre dentro do radiador...

Logo debuxou unha árbore... ao revés.
O que pensamos que eran as pólas dunha árbore sen follas, eran as raíces .
Raíces e pólas son ramificacións tan semellantes...

Que las alas arraiguen
y que las raíces vuelen

Juan Ramón Jiménez

Tal vez Curiel quixo que reparásemos naquelas cousas que pasan desapercibidas aos nosos sentidos,  ou naquelas outras que se nos ocultan, pero  que son tan importantes como as que están a luz...

E como dícía Juan Ramón Jíménez :

Arriba canta el pájaro y abajo canta el agua...

Tanto pola mañá como pola tarde,  houbo un pequeno taller de creación literaria.

Partindo dunha pequena lista de palabras, Curiel invitounos a crear pequenos textos.

Aquí vos deixamos algúns:

La palabra silencio
Ilustración de Derya Temel 
es un largo viaje
en el que hay que dibujar
por la noche la luz
y por el día la llave.
Iván Somoza 2º ESO C


Esa luz del blanca del cementerio
es la oscuridad de la noche.
Uxía Rodríguez 3º ESO A

Con el tiempo
desaparecen los sueños
como las gotas de lluvia
en el océano.
Carlota Lago 2º ESO C

Con el rojo
represento el amor por mi madre.
Con la imaginación
Lectura, Carlota Castelnovi
a las nubes  les doy forma.
Y con la alegría vivo el día a día
Andrea Pardo 3º ESO B


La música es bella
y el cielo azul
y está la alegría
y las lágrimas
de la lluvia.
Daniel Cela 1º ESO C

Se puede viajar en el silencio
pero no se puede dibujar 
ni la luz ni el agua.
Yedra Carretero 2º ESO C

Ah, e hai máis textos... A ver se nolos pasades !!


Grazas a Curiel,  @s  Xograres@s que participaron e a tod@s os que fixeron posible este encontro poético para celebrar o Día Mundial da Poesía



jueves, 14 de marzo de 2013

Miguel Ángel Curiel


Poesía, belleza de  lo simple.
Algo muy leve sosteniendo el mundo

Miguel Ángel Curiel

O próximo luns, 18  de marzo, o poeta Miguel Ángel Curiel visitará o noso centro para compartir a súa experiencia poética  con alumnos e profesores.  Deixámosvos algúns versos deste singular poeta.


 Sabinas
¿Qué otro árbol podría agarrarse de esa
manera al sol y al viento? ¿Te has agarrado así
alguna vez a la vida?


Un puente
Tiembla un puente.
Como tú.
Tiembla
y nunca se parte.
Debemos temblar
para no rompernos.
Ser más allá

de nosotros.


Olas
Contar olas
hasta que
ya no tenga
sentido
contarlas.
¿Para qué
las contabas?
Para ser ellas
y no ser en mí.

 La muerte
tira así de nosotros.
No quiere que se rompa
el sedal de la vida.



Trampolin
 A lo lejos cae un paracaidista.
Si mis palabras
cayeran así.
Belleza de lo simple.
Una tela leve
sosteniendo un cuerpo.

Que la poesía fuera eso.
Algo muy leve
sosteniendo el mundo.


Unos ojos
Ojos cerrados
al sol.
Nunca he
podido
hablar con
los ojos cerrados
En los párpados
la incandescencia
del mundo.



La sal
Mezcla sal
y azúcar.
Tu silencio
con el de la montaña.
¿Quién puede
separar
la sal
del azúcar?


 Sumergidos

 El ruido del agua. ¿Y de qué hablaría un libro con ese título? Me he imaginado a dos amantes que se sumergen e intentan hablar debajo del agua. Los ojos muy abiertos, como si intentaran respirar con ellos todo el aire que tomaron antes de sumergirse. Burbujas que encierran palabras de amor cuando ya no queda aire. Los ojos se abren aún más e intentan respirar lo que ven.¿Qué pueden decirse sumergidos, agarrados el uno al otro para no ascender a la superficie?Intuyo lo que podrían decirse, sólo lo intuyo, pero jamás lo sabré verdaderamente.Cadenillas de burbujas que se rompen en el aire. Esas palabras de los sumergidos eran sólo aire, transparencia, vacío del amor. Ni siquiera yo he podido iluminar con mis palabras una pequeña habitación oscura, pero los sumergidos sí han iluminado de silencio el agua. Ahora emergen y vuelven a tomar una gran bocanada de aire nuevo. El libro entonces debería titularse Los sumergidos. Sólo debajo del agua pueden decirse lo que no son capaces de decirse fuera.

Gravados de Miguel Ángel Curiel